8) Υπακοή

Διοτι αν και περιπατωμεν εν σαρκι, δεν πολεμουμεν ομως κατα σαρκα διοτι τα οπλα του πολεμου ημων δεν ειναι σαρκικα, αλλα δυνατα συν Θεω προς καθαιρεσιν οχυρωματων επειδη καθαιρουμεν λογισμους και παν υψωμα επαιρομενον εναντιον της γνωσεως του Θεου, και αιχμαλωτιζομεν παν νοημα εις την υπακοην του Χριστου, και ειμεθα ετοιμοι να εκδικησωμεν πασαν παρακοην, οταν γεινη πληρης η υπακοη σας. (Κορινθ.Β´10.3-6)

Αν η πίστη είναι ο αγωγός που αντλούμε την δύναμη του Θεού,η υπακοή είναι η υπογραφή που πρέπει να μπει κάτω από κάθε εδάφιο από κάθε λόγο μας και κάθε έργο μας για να μπορέσουμε δια της πίστεως να πάρουμε την δύναμη από το Θεού. Χωρίς την υπακοή είναι σαν να μην έχουμε πατήσει το πλήκτρο enter στον υπολογιστή μας για να εισάγουμε τα νέα μας δεδομένα, σε τίποτε δεν μπορούμε να συνδιαλαγούμε με το Θεό χωρίς να προηγηθεί η υπακοή μας προς αυτόν.

Τι ακριβώς όμως εννοούμε όταν λέμε υπακοή;

Ο άνθρωπος δεν έχει την δυνατότητα να εκτελεί πλήρως και πάντα αυτά που λέει ο Θεός στο Λόγο Του.

Έχουμε μάθει να απομονώνουμε τα εδάφια, να τα εξερευνούμε και να γνωρίσουμε μία-μια τις προϋποθέσεις και τους όρους που υπάρχουν μέσα στη Διαθήκη. Πρέπει να τους δεχόμαστε για να μη βγούμε έξω από τον δρόμο και χάσουμε την σωτηρία μας. Από το κάθε εδάφιο χωριστά παίρνουμε συγκεκριμένη γνώση και δύναμη.

Επιπλέον γνώση και δύναμη μπορούμε να πάρουμε από τον λόγο του Θεού συνδυάζοντας εδάφια. Ο Θεός μπορεί με αυτό τον τρόπο να μας δώσει απάντηση σε ερωτήματα μας και να έχουμε ερμηνείες και καινούργιες αποκαλύψεις

Συνδυάζοντας τα παρακάτω εδάφια θα φτάσουμε στην δύναμη της υπακοής:

Πας οστις παραβαινει και δεν μενει εν τη διδαχη του Χριστου Θεον δεν εχει ο μενων εν τη διδαχη του Χριστου, ουτος εχει και τον Πατερα και τον Υιον. (Ιωαν.Β´9-10)

• Διαβάζουμε και παραμένουμε στην διδασκαλία του Χριστού. Δεχόμαστε το Λόγο σαν κληρονομιά και Διαθήκη μας. Τον εξερευνούμε για να πάρουμε γνώση και δύναμη. Πληροφορηθήκαμε μέσα από το Λόγο ότι κάποιες πράξεις μας ονομάζονται “αμαρτίες” και έχουν για μας κόστος που πρέπει να πληρωθεί. Πρώτη μας προτεραιότητα είναι να εντοπίσουμε ποιες ακριβώς είναι αυτές οι αμαρτίες. Αφού πρέπει να πληρωθούν πρέπει να εντοπιστούν για να γνωρίζουμε τι ακριβώς χρωστάμε.

Παλαιότερα στην κοινωνική συνείδηση του κόσμου ήταν γνωστές οι αμαρτίες διότι η πληροφορία ανακυκλωνόταν μέσα από το περιβάλλον. Το παιδί κοινωνικοποιούνταν σε κλειστή κοινωνία και μάθαινε να πιστεύει σαν σωστό αυτό που πίστευαν σωστό οι γονείς οι θείοι οι λοιποί συγγενείς, ο Παπάς και ο δάσκαλος. Είχαμε λοιπόν μεγαλώσει όλοι γνωρίζοντας τις χριστιανικές αξίες. Τώρα ο νέος δέχεται πολλές και αντικρουόμενες πληροφορίες στο μεγαλύτερο μέρος τους μη χριστιανικές. Το κατά ηθικά σωστό πια έχει πολύ θολή εικόνα μέσα στο μυαλό του ανθρώπου. Όσο πιο πολύ “μορφώνεται” ο άνθρωπος τόσο μεγαλύτερες φυγόκεντρες δυνάμεις ασκούνται πάνω του που ακόμα και οικογένειες με αξίες και υγιή πιστεύω δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα παιδιά τους στις οικογενειακές αρχές και αξίες. Τα φωτεινά λαμπιόνια της καταξίωσης, και της κοινωνικής αποδοχής από το περιβάλλον τους τραβούν σαν μαγνήτες.

--- Καλό το ευαγγέλιο αλλά για να δούμε τι λένε και οι άλλοι σοφοί. Εξομοιώνουν την δύναμη του Θεού με την ανθρώπινη σοφία. Έτσι λοιπόν, εκτός από κάποιες φιλοσοφικές κορώνες περί αγάπης, ειρήνης, κ.λ.π που κρατήσαμε για να στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο τα Χριστούγεννα και να φτιάχνουμε ατμόσφαιρα, οι Χριστιανικές απόψεις πλέον στο μεγαλύτερο μέρος τους θεωρούνται αναχρονιστικές και χωρίς καμία πρακτική αξία, μέχρι νομικώς διώκονται.

Είναι πολύ σαφείς και αυστηροί οι νόμοι που μας λένε πως να συμπεριφερόμαστε στα αδύναμα και απροστάτευτα ζώα αλλά δεν υπάρχει ουσιαστική πρόνοια για τις ασθενείς ομάδες των ανθρώπων, και όσο ο καιρός περνάει και οι ελάχιστες πρόνοιες που υπήρχαν σταδιακά καταργούνται. Ειναι λοιπόν πλέον απαραίτητο να μελετήσουμε από την αρχή την διδασκαλία του Χριστού και να πληροφορηθούμε τι Εκείνος θεωρεί ότι είναι αμαρτία άρα και επιβλαβές για το ψυχικό μας σώμα. Αυτό είναι που πρέπει να θεωρηθεί σαν χρέος προς πληρωμή και όχι αυτό που εμείς νομίζουμε αμαρτία και λάθος, σύμφωνα με τα τωρινά κοινωνικά κριτήρια και τα χαλαρά ήθη.

Ιδού, ισταμαι εις την θυραν και κρούω εάν τις ακουση της φωνής μου και ανοίξει την θυραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνίσει μετ αυτού και αυτός μετ εμου. (Αποκ. 3:19-21).

• Δεχόμαστε τον Χριστό όταν χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας να μας ελέγξει για τα λάθη μας και ζητούμε πνεύμα μετανοίας και διάκρισις
  Πρέπει να εντοπίζω τα “χρέη”γιατί ο διάβολος βιάζεται να έρθει να αρπάξει ότι του χρωστάω. Κάτι έχουμε καταλάβει κι εμείς αυτή την εποχή από χρέη και δανειστές!

Αφού όπως είδαμε παραπάνω διαχωρίσουμε και αποδεχτούμε ποια είναι η κατά Χριστόν αμαρτία, τώρα πρέπει να προχωρήσουμε και να αποδεχτούμε τον έλεγχο του Χριστού όταν εμείς κάνουμε κάποιες από αυτές τις αμαρτίες. Όταν το σαρκικό σώμα μας πάσχει από μια αρρώστια θεωρούμε πλεονέκτημα να το ξέρουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα για να κάνουμε έγκαιρα τις απαραίτητες ενέργειες θεραπείας του πριν είναι πολύ αργά. Το ίδιο και το ψυχικό σώμα μας μολύνεται από την αμαρτία και είναι εξίσου σημαντικό αυτή η αιτία της μόλυνσης να εντοπιστεί επακριβώς και όσο το δυνατόν νωρίτερα.

Αυτό το προληπτικό τσεκ- απ μας προσφέρει ο Χριστός κάθε μέρα εντελώς δωρεάν. Αυτό που θέλει από μας είναι μοναχά για λόγους επουράνιας νομοθεσίας και τάξης να κάνουμε μια αίτηση με την υπογραφή μας. Τότε, όταν ανοίξουμε εμείς την πόρτα θα έρθει, αλλά όχι με άδεια χέρια, θα φέρει να φάμε μαζί από την δική του τροφή. Ενέργεια δηλαδή μετατρεπομένη σε δυνάμεις διαφόρων ειδών που θα μας χρειαστούν κατά την διάρκεια της πορείας μας στο δρόμο του.

...Και αυτη ειναι η παρρησια, την οποιαν εχομεν προς αυτον, οτι εαν ζητωμεν τι κατα το θελημα αυτου, ακουει ημας. (Ιωαν. 5:15 )

• Ζητώ στο όνομα του Ιησού Χριστού βοήθεια να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη.
  Πρέπει να εξετάσω την αμαρτία που έκανα γιατί την έκανα και να συνειδητοποιήσω πόση ζημιά μου κάνει. Με την σοφία και τη δύναμη που αντλώ από την καθημερινή μου επικοινωνία και συνεργασία με το Θεό, επεξεργάζομαι μέσα στο μυαλό μου ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να την αποφύγω την επόμενη φορά. Με την συνεχώς αυξανόμενη πίστη μου και υπακοή κατά πάντα, αντιλαμβάνομαι καινούργια μεθοδολογία και παίρνω καινούργια, άγνωστα σε μένα μέχρι σήμερα κίνητρα, ώστε να μάχομαι την γάγγραινα της αμαρτίας με την οποία νεκρώνεται το ψυχικό μου σώμα.

Εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού την άφεσιν των αμαρτιών. (Κολοσ.α´.14)

• Ο Θεός αλλάζει σταδιακά το μυαλό μας και τον τρόπο που σκεφτόμαστε ώστε να κάνουμε προοδευτικά όλο και λιγότερα λάθη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα λάθη που είδη έχω κάνει κάποιος μου τα χαρίζει. Το χρέος είναι χρέος και πρέπει να πληρωθεί. Αφού εντοπίσω ακριβώς τι χρωστάω, ζητώ συχώρεση, να με πλύνει το αίμα του Χριστού. Να πληρώσει ο Χριστός το χρέος μου. Το ψυχικό μου σώμα αποκτά ξανά τις δυνάμεις του με την δια λόγου αυτόματη ίαση που συμβαίνει με το αίμα του Χριστού. Αποκαθίσταται άμεσα η επικοινωνία μαζί Του, εξακολουθώ να έχω το φως Του και την γνώση Του, να έχω την τροφή, το ύδωρ το ζων για να μην διψάσω ποτέ. Φως ,νερό, τηλέφωνο δηλαδή επανασυνδέονται αμέσως, τροφή και νερό στην ώρα τους, και όλων των ειδών οι δυνάμεις και οι ενέργειες που χρειάζομαι. Με ψυχικό σώμα άρρωστο από την αμαρτία όλα αυτά είναι αποκομμένα. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι να εντοπίζεται και να αποκαθίσταται άμεσα κάθε βλάβη στο ψυχικό μας σώμα; Κάθε βράδυ με την προσευχή!

Αυτά είναι τα διαδοχικά βήματα, αυτή είναι η πορεία ενός χριστιανού που πρέπει να κάνει για να κλείνει τον κύκλο κάθε μέρα με ασφάλεια.

Αποδέχεται την διαθήκη που του χάρισε ο Θεός ως αποκλειστικό δρόμο στη ζωή του.

Κατά την διάρκεια της ημέρας κάνει ότι μπορεί, εφαρμόζει τον Λόγο του Θεού ανάλογα με την πνευματική του ηλικία και την δύναμη του.

Τελειώνοντας η κάθε μέρα κάνει ταμείο. Διακρίνει ανάλογα με την πνευματική του ηλικία τι έκανε λάθος και βλέπει τι χρωστάει.

Δεν αφήνει ποτέ χρέος για την άλλη μέρα, ζητά από τον Χριστό να τον πλύνει και να τον καθαρίσει με το αίμα Του, Να πληρώσει δηλαδή εκείνος για τα δικά του λάθη και επίσης ζητά δύναμη να μην τα ξανακάνει.

Έτσι υπακούει τον Θεό κατά πάντα.

Έτσι γίνεται πλήρης η υπακοή! Κάνει πράξη στη ζωή του αυτό που μπορεί, πληρώνει για τα χρέη του μετρητοίς με το αίμα του Χριστού και δεν χρωστάει, ζητάει δύναμη για να κάνει πράξει αυτό που δεν μπορεί.

...και ειμεθα ετοιμοι να εκδικησωμεν πασαν παρακοην, οταν γεινη πληρης η υπακοη σας. (Κορινθ.Β´10.3-6)

Όταν καθημερινά κάνουμε πλήρη την υπακοή μας ανοίγουμε τους αγωγούς και μπορεί ο Θεός να συνεχίζει να μας δίνει κανονική ροή δύναμης για να πολεμήσουμε κάθε παρακοή μας και να αποκτήσομε περαιτέρω υπακοή στο Θεό και απομάκρυνση από την αμαρτία.

---Μα αυτό είναι πολύ απλό, μπορούμε απλά να ζητάμε συγνώμη και όλα καλά, αφού δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουμε τα πάντα σωστά!

..Διοτι ο λογος του Θεου ειναι ζων και ενεργος και κοπτερωτερος υπερ πασαν διστομον μαχαιραν και διερχεται μεχρι διαιρεσεως ψυχης τε και πνευματος, αρμων τε και μυελων, και διερευνα τους διαλογισμους και τας εννοιας της καρδιας (Εβρ. 4:13 )

---Όλα κοντά στο Θεό φαίνονται εξαιρετικά απλά γιατί είναι δύσκολο στον άνθρωπο να περιγράψει με λόγια την εσωτερική διεργασία που γίνεται και την συνεχή εξελικτική πορεία που έχει ο χριστιανός. Το ίδιο συμβαίνει και στο γήινο σώμα όταν αρρωσταίνει. Το σημαντικότερο είναι να εντοπίσουμε την αρρώστια και να ψάξουμε να βρούμε ένα καλό γιατρό. Κατόπιν εμπιστευόμαστε το γιατρό και κάνουμε ακριβώς αυτό που μας λέει, τον υπακούμε κατά πάντα. Η ίδια η θεραπεία πως ενεργεί μέσα στο σώμα δεν είναι φανερή δια γυμνού οφθαλμού. Αλλά και η συμμετοχή του ασθενή ξεκινάει με το να εντοπίσει την αρρώστια και να πάει στο γιατρό και τελειώνει στο να υπακούει ότι ακριβώς του λέει ο γιατρός. Δεν μπορεί ο ίδιος ο ασθενής να κάνει κάτι άλλο για την θεραπεία του. Πρέπει να είναι ειλικρινής και να περιγράφει τα συμπτώματα με ακρίβεια, αν κρύψει κάτι γιατρός δεν θα του δώσει θεραπεία γι αυτό. Επίσης να εκτελεί την θεραπεία του κατά γράμμα, δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Μην προσπαθήσεις όμως να κοροϊδέψεις Θεό ζώντα μπορεί και ερευνά και τις σκέψεις μας και τις επιθυμίες μας. Ξέρει ο Θεός τον Αγώνα που πρέπει να κάνει ο Χριστιανός για να πολεμήσει ένα πάθος του, αλλά διακρίνει και τον υποκριτή και του έχει έτοιμη την έξοδο από την σωτηρία.